Sabtu, 18 September 2010

Suka-suka..

Assalamualaikum.. Lamanya tak menulis, idea datang, tapi bila tak dicurah, lupa, dan terus hilang. Tu la masalahnya manusia, ada sifat lupa. Tapi ustaz aku pernah kata, lupa tu nikmat.
Nikmat tang mana tu?? Senang je. Kita ambil contoh seorang isteri yang baru kematian suaminya, kemalangan. Mula2 tu sedih tak terkata, hiba, sedih, menangis mencurah-curah si air mata. Tapi bila dah lama, ok la. Siap boleh bercerita lagi tentang arwah.
Itu satu. Contoh lain? Cinta.. maksud saya, org yg putus cinta. Anda pernah? hehe, jarang orang tak mengaku ni. Sedih tak? Menipu la kalau tak sedih, kadang2 mengalahkan orang yg baru diceraikan sedihnya tu. Tapi kalau anda sendiri yang merelakan atau "menceraikan" mungkin tak sedih sangat, atau mungkin tak sedih langsung. Betul tak?
Ni perempuan la biasanya, sedih bukan main lagi kena tinggal dek pakwe, yang tersayang la kononnya. Dah kena tinggal, mana sayangnya? Ada ke orang tu nak "rujuk" balik? Jangan harap. Jarang.
Jadi, sayangilah seadanya. Sedangkan orang yang dah berkahwin pun tak boleh sayang pasangan dia 100%, inikan orang yang bercinta. Orang yang belum tentu lagi jadi milik kita pulak tu. Ish ish ish...
Berbalik kepada "lupa" tadi. Sedih tu kejap je. Nak berendam airmata pun, kejap je, seminggu, dua minggu. Lama-lama, hilanglah. Siap boleh cari pakwe/makwe baru lagi. Kan??
Jadi, semua ni sebab apa? L.U.P.A . Jadi, bukankah lupa itu nikmat?
Lu pk la sendiri. :)

Tiada ulasan:

Catat Ulasan